دسته‌بندی نشده

نگاهی به تعاملات دانشجویان و اساتید (اوضاع دانشگاه ۳)

 

در سلسله مباحث بررسی وضعیت دانشگاه ها در ایران خوبه مطلب زیر رو که یکی از دانشجویان دانشگاه تهران نوشته و در مجله دانستنیها به چاپ رسیده مطالعه کنید… :

 همه دردسرهای یک 50 تومنی

اﻣﺴﺎل اوﻟﯿﻦ ﻣﮫﺮﻣﺎھﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﯽ ﺻﺒﺮاﻧﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ آﻏﺎز ﺳﺎل ﺗﺤﺼﯿﻠﯽ ھﺴﺘﻢ. ﺗﻤﺎم ﺑﯿﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل ﭘﯿﺸﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﺎه ﻣﮫﺮ ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﺘﺮادف رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ ﯾﺎ داﻧﺸﮕﺎه ﺑﻮد، ﭘﺎﯾﺎن ﺗﻌﻄﯿﻼت و آﻏﺎز ﺳﺎل ﺗﺤﺼﯿﻠﯽ، ﻣﺘﺮادف اﻧﺪوھﯽ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺑﻮد. اﻣﺎ اﻣﺴﺎل ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻢ وزارت ﻋﻠﻮم ﭼﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ای ﺑﺮای ﺑﮫﺒﻮد اوﺿﺎع داﻧﺸﮕﺎه ھﺎ دارد. 

 

 ﺷﺎﯾﺪ ﺷﻤﺎ ﺧﺒﺮ ﻧﺪارﯾﺪ؛ وﻟﯽ اوﺿﺎع ﭘﮋوھﺶ در داﻧﺸﮕﺎه ھﺎ از ﺧﺮاﺑﯽ ھﻢ ﮔﺬﺷﺘﻪ و ﭘﺎی و ﺑﺴﺖ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ھﺮ روز وﯾﺮان ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد. ﺻﺤﺒﺖ ﺑﻨﺪه درﺑﺎره داﻧﺸﮕﺎه ﺳﺮاﺳﺮی اﺳﺖ، وﮔﺮﻧﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺳﻌﺎدت ھﻢ ﻧﺸﯿﻨﯽ ﺑﺎ داﻧﺸﮕﺎھﯿﺎن آزاد را ﻧﺪاﺷﺘﻪ ام. اوﺿﺎع داﻧﺸﮕﺎه ھﺎی اﯾﺸﺎن را از ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﭙﺮﺳﯿﺪ.

اﮔﺮ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ اﯾﻦ طﻮر ﻧﯿﺴﺖ، اﮔﺮ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻣﻄﻠﻮب اﺳﺖ و اﮔﺮ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ ﻣﻦ داﻧﺸﺠﻮ زﯾﺎده ﺧﻮاھﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ، ﻟﻄﻔﺎ ﭼﻨﺪ ﺑﻨﺪ آﯾﻨﺪه را ﺑﺨﻮاﻧﯿﺪ و ﺧﻮدﺗﺎن ﻗﻀﺎوت ﮐﻨﯿﺪ: داﻧﺸﺠﻮی ﺗﺤﺼﯿﻼت ﺗﮑﻤﯿﻠﯽ در ﮐﺸﻮر ﻣﺎ ﻣﻮظﻒ اﺳﺖ در ﻣﺪت ﻣﺤﺪودی ﭘﺎﯾﺎن ﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮد را ﺑﺎ اﻣﺘﯿﺎزھﺎی ﻣﻄﻠﻮب ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ. آن طﻮر ﮐﻪ در داﻧﺸﮕﺎه ﺗﮫﺮان ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺘﻪ اﻧﺪ اﯾﻦ ﻣﮫﻠﺖ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﺑﺮای داﻧﺸﺠﻮی دﮐﺘﺮا ﭼﮫﺎر ﺳﺎل اﺳﺖ و در ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ داﻧﺸﺠﻮی روزاﻧﻪ (ﮐﻪ ا ﺗﺤﺼﯿﻼت راﯾﮕﺎن ﺑﺮﺧﻮردار اﺳﺖ) ﻧﯿﺎز ﺑﻪ اداﻣﻪ زﻣﺎن ﭘﺎﯾﺎن ﻧﺎﻣﻪ ﺑﯿﺶ از ﺳﻨﻮات ﻣﻌﮫﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻮاﻓﻘﺖ داﻧﺸﮑﺪه را ﮐﺴﺐ ﮐﻨﺪ، ﺗﺎزه ﻣﺸﺮوط ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻌﺎدل ﯾﮏ داﻧﺸﺠﻮی ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺑﻪ داﻧﺸﮕﺎه ﭘﻮل ﭘﺮداﺧﺖ ﮐﻨﺪ.

 ﻗﻀﺎوت درﺑﺎره اﯾﻨﮑﻪ وزارت ﻋﻠﻮم ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ [ﺑﺮﺧﻼف ﺑﺴﯿﺎری از داﻧﺸﮕﺎه ھﺎی ﻣﻌﺘﺒﺮ دﻧﯿﺎ] ﺳﻘﻒ زﻣﺎﻧﯽ ﺑﺮای داﻧﺸﺠﻮھﺎ ﺑﮕﺬارد و ﺗﺠﺎوز از اﯾﻦ ﻣﺤﺪوده را ﻣﻨﻮط ﺑﻪ درﯾﺎﻓﺖ ﻣﺒﻠﻐﯽ ھﻨﮕﻔﺖ ﮐﻨﺪ، ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺑﺮای ﻣﺠﺎﻟﯽ دﯾﮕﺮ. در ھﻤﻪ ﺟﺎی دﻧﯿﺎ ﺗﺤﺼﯿﻼت ﺗﮑﻤﯿﻠﯽ (ﻓﻮق ﻟﯿﺴﺎﻧﺲ و دﮐﺘﺮا) ﺷﻐﻞ ﻣﺤﺴﻮب ﻣﯽ ﺷﻮد. ﮔﻮﯾﺎ در اﯾﺮان ھﻢ ھﻤﯿﻦ طﻮر اﺳﺖ؛ ﭼﻮن ﻗﺎﻧﻮﻧﺎ داﻧﺸﺠﻮی ﺗﺤﺼﯿﻼت ﺗﮑﻤﯿﻠﯽ اﺟﺎزه اﺷﺘﻐﺎل در ﺟﺎی دﯾﮕﺮی ﻧﺪارد. اﺟﺎزه ھﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، طﺒﯿﻌﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ وﻗﺘﺶ را ﻧﺪارد. ﻣﮕﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد ﯾﮏ ﭘﺎﯾﺎن ﻧﺎﻣﻪ ﻣﻔﺼﻞ دﮐﺘﺮی را در ﭼﮫﺎر ﺳﺎل ﺗﻤﺎم ﮐﺮد و ﺣﯿﻦ اﯾﻦ ﭼﮫﺎر ﺳﺎل ﺷﺎﻏﻞ ھﻢ ﺑﻮد؟  از آﻧﺠﺎ ﮐﻪ داﻧﺸﺠﻮ ھﻢ ﺑﻼﻧﺴﺒﺖ اﻧﺴﺎن اﺳﺖ، ﺑﻪ ﻏﺬا، ﭘﻮﺷﺎک، ﺧﺎﻧﻪ و اﺣﺘﻤﺎﻻً ﺳﺮ و ھﻤﺴﺮ ﻧﯿﺎز دارد. اﺗﻔﺎﻗﺎً ﯾﮑﯽ از ﺣﻠﻘﻪ ھﺎی ﮔﻤﺸﺪه ﻣﺎ ھﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﭘﯿﺪا ﻣﯽ ﺷﻮد. داﻧﺸﺠﻮﯾﺎن در ﮐﺸﻮر ﻣﺎ ﯾﺎ ﺑﺎﯾﺪ از واﻟﺪﯾﻨﺸﺎن ﭘﻮل ﺗﻮ ﺟﯿﺒﯽ ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ، ﯾﺎ از ھﻤﺎن ﺳﺮ و ھﻤﺴﺮ اﺣﺘﻤﺎﻟﯽ. ﭼﻮن داﻧﺸﮕﺎه ھﺎی ﺳﺮاﺳﺮی ھﻤﯿﻦ ﮐﻪ [ﺗﺎ ﻣﺪﺗﯽ ﻣﻌﻠﻮم] ﭘﻮﻟﯽ از ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯽ ﮔﯿﺮﻧﺪ، ﻣﻨﺘﯽ ﺑﺰرگ ﺑﺮ ﺳﺮﺗﺎن ﻧﮫﺎده اﻧﺪ.

 ﮔﺬﺷﺘﻪ از ﭘﻮل ﺗﻮﺟﯿﺒﯽ [ﮐﻪ آدﻣﯽ ﺑﻪ ﺳﻦ ﻣﻦ ﻧﺼﯿﺒﯽ از آن ﻧﺪارد] راه دﯾﮕﺮ ﺑﺮای زﻧﺪه ﻣﺎﻧﺪن در دوره داﻧﺸﺠﻮﯾﯽ اﺳﺘﻔﺎده از ﺑﻮرس ﺗﺤﺼﯿﻠﯽ اﺳﺖ. ﯾﻌﻨﯽ ﻣﺜﻼً داﻧﺸﺠﻮی داﻧﺸﮕﺎه ﺗﮫﺮان از ﯾﮏ داﻧﺸﮕﺎه دﯾﮕﺮ ﺣﻘﻮق ﻣﯽ ﮔﯿﺮد ﺗﺎ ﭘﺲ از ﭘﺎﯾﺎن ﺗﺤﺼﯿﻼﺗﺶ ﺑﻪ آن داﻧﺸﮕﺎه ﺑﺮود و آﻧﺠﺎ ﺷﺎﻏﻞ ﺷﻮد. اﯾﻨﮑﻪ اﻟﺒﺘﻪ اﮔﺮ ﺑﺸﻮد ﻧﻮر ﻋﻠﯽ ﻧﻮر اﺳﺖ. ﭼﻮن دﯾﮕﺮ دﻏﺪﻏﻪ اﺷﺘﻐﺎل ﭘﺲ از ﺗﺤﺼﯿﻞ در ﮐﺎر ﻧﯿﺴﺖ؛ وﻟﯽ ﺑﻪ دﻻﯾﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ از داﻧﺸﺠﻮھﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻨﺪ از ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻮھﺒﺘﯽ ﺑﺮﺧﻮردار ﺷﻮﻧﺪ. آﻧﮫﺎﯾﯽ ھﻢ ﮐﻪ ﺷﺪه اﻧﺪ، ﺷﻨﯿﺪه اﯾﻢ ﻣﻌﻮﻗﻪ ھﺎی زﯾﺎدی از وزارت ﻋﻠﻮم طﻠﺐ دارﻧﺪ. ﻻﺟﺮم دو راه دﯾﮕﺮ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ؛ ﯾﮑﯽ درﯾﺎﻓﺖ ﯾﮏ ﭘﮋوھﺎﻧﻪ 5ﻣﯿﻠﯿﻮن ﺗﻮﻣﺎﻧﯽ ﯾﺎ ﺣﻘﻮﻗﯽ ﻣﻌﺎدل ﻣﺎھﯽ 500 ھﺰار ﺗﻮﻣﺎن. ﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﮔﻮﯾﯿﻢ اﯾﻦ ﭘﻮل را ﺑﻪ ﮐﯽ داده اﻧﺪ و ﺑﻪ ﮐﯽ ﻧﺪاده اﻧﺪ. ھﺮ ﮐﺴﯽ ﻣﺪﻋﯽ اﺳﺖ وزارت ﻋﻠﻮم [ﺑﻪ ﺧﺼﻮص در ﺳﻪ ﭼﮫﺎر ﺳﺎل اﺧﯿﺮ] اﯾﻦ ﭘﻮل را ﭘﺮداﺧﺖ ﮐﺮده، ﻟﻄﻔﺎً ﺑﻪ ﻣﺎ ھﻢ راھﻨﻤﺎﯾﯽ دھﺪ ﮐﻪ ﺳﺮﻣﺎن ﺑﯽ ﮐﻼه ﻧﻤﺎﻧﺪ. ﺧﺐ اﻟﺒﺘﻪ ﺧﻮد ﺗﺤﻘﯿﻘﺎت ھﻢ ھﺰﯾﻨﻪ دارد. اﯾﻦ ھﺰﯾﻨﻪ ھﺎ ﻗﻄﻌﺎً ﺑﻪ ﮔﺮدن داﻧﺸﮕﺎه اﺳﺖ. داﻧﺸﮕﺎه ﺑﺮای اﯾﻦ ھﺰﯾﻨﻪ ھﺎ ﭘﻮل ﻣﺨﺘﺼﺮی ﺑﻪ ﻧﺎم ﮔﺮاﻧﺖ ﺑﻪ اﺳﺘﺎدھﺎ ﭘﺮداﺧﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ اﺳﺘﺎد ﺧﺮج ﺗﺤﻘﯿﻘﺎت داﻧﺸﺠﻮھﺎ ﺑﮑﻨﺪ. ﺗﻌﺮﻓﻪ ﭘﺮداﺧﺖ اﯾﻦ طﻮری اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ازای ھﺮ اﻣﺘﯿﺎز ﭘﮋوھﺸﯽ، ٢٠٠ ﺗﺎ ٢۵٠ ھﺰار ﺗﻮﻣﺎن ﺑﺮای ﺳﺎل آﯾﻨﺪه ﺑﻪ اﺳﺘﺎد ﭘﺮداﺧﺖ ﻣﯽ ﺷﻮد. اﯾﻦ ﻣﺒﻠﻎ ﻣﺼﻮب ھﺸﺖ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ اﺳﺖ و ازآﻧﺠﺎ ﮐﻪ طﯽ ھﺸﺖ ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ ھﯿﭻ ﭼﯿﺰی در ﮐﺸﻮر ﻣﺎ ﮔﺮان ﺗﺮ ﻧﺸﺪه، ھﺰﯾﻨﻪ ﭘﯿﺶ ﺑﯿﻨﯽ ﺷﺪه ﺑﺮای ﭘﮋوھﺶ ھﻤﺎن ﻗﺪر ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ و ﺣﺘﯽ ﺑﺨﺶ ﻧﺎﻣﻪ ھﺎ و ﺗﺒﺼﺮه ھﺎﯾﯽ ﻣﻘﺪار آن را ﮐﺎﺳﺘﻪ اﻧﺪ. ﻣﺜﻼ در ﺑﮫﺘﺮﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ھﺮ ﻣﻘﺎﻟﻪ ISI (ﯾﻌﻨﯽ ﭼﺎپ ﺷﺪه در ﻣﺠﻼﺗﯽ ﮐﻪ در ﻓﮫﺮﺳﺖ ISI ﺟﺎی دارﻧﺪ) ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﻣﺆﻟﻒ دارد، ده اﻣﺘﯿﺎز ﭘﮋوھﺸﯽ دارد؛ ﯾﻌﻨﯽ 2ﻣﯿﻠﯿﻮن و 500 ھﺰار ﺗﻮﻣﺎن (طﺒﻖ ﻣﺼﻮﺑﻪ ﭘﮋوھﺸﯽ ھﺸﺖ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ) ﺑﻪ آن ﭘﺮداﺧﺖ ﻣﯽ ﺷﻮد.

 ﻣﻨﺘﮫﺎ اﻏﻠﺐ ﻣﻘﺎﻻت ﯾﮏ ﻧﻔﺮه ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﻧﺪ و طﺒﻖ ﺑﺨﺸﻨﺎﻣﻪ ھﺎی ﺟﺪﯾﺪ ﺿﺮﯾﺐ ارﺟﺎع (Impact Factor) ﺳﮫﻢ ﺑﺴﺰاﯾﯽ در ﮐﺎھﺶ اﯾﻦ اﻣﺘﯿﺎز دارد؛ طﻮری ﮐﻪ در ﺑﮫﺘﺮﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻪ ازای ھﺮ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﭘﮋوھﺸﯽ ISI ﺣﺪود 5/1 ﻣﯿﻠﯿﻮن ﺗﻮﻣﺎن ﭘﺮداﺧﺖ ﻣﯽ ﺷﻮد. ﺧﺒﺮ ﺑﺪ و اﻟﺒﺘﻪ ﺟﺎﻟﺐ اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎطﺮ ﮐﺴﺮ ﺑﻮدﺟﻪ ﭘﮋوھﺸﯽ ﮐﻞ ﮐﺸﻮر در ﭼﻨﺪ ﺳﺎل اﺧﯿﺮ، ھﻤﯿﻦ ﻣﺨﺘﺼﺮ ھﻢ ﺗﺎ ٣٠ درﺻﺪ ﺗﺤﻘﻖ ﯾﺎﻓﺘﻪ؛ ﯾﻌﻨﯽ اﺳﺘﺎدی ﮐﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﭘﮋوھﺶ ھﺎی ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ اش ۴ ﻣﻘﺎﻟﻪ ارزﺷﻤﻨﺪ ﭘﮋوھﺸﯽ ﺷﺪه اﺳﺖ، ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ 2ﻣﯿﻠﯿﻮن ﺗﻮﻣﺎن ﮔﺮاﻧﺖ درﯾﺎﻓﺖ ﮐﻨﺪ و ﺑﻘﯿﻪ را طﻠﺐ دارد. ﺑﺮﺧﯽ ﺷﻨﯿﺪه ھﺎ ﺣﺎﮐﯽ از اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ در داﻧﺸﮕﺎه ھﺎی ﺑﺰرگ دﯾﮕﺮ ﺣﺘﯽ ﻧﻮﯾﺪ ﻗﻄﻊ ﮐﺎﻣﻞ ﮔﺮاﻧﺖ ھﺎ ﺑﻪ اﺳﺎﺗﯿﺪ داده ﺷﺪه ﮐﻪ ان ﺷﺎͿ ﺷﺎﯾﻌﻪ ﺑﺎﺷﺪ.

 اﯾﻦ در ﺣﺎﻟﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﯾﮏ داﻧﺸﺠﻮی دﮐﺘﺮا زﯾﺴﺖ ﺷﻨﺎﺳﯽ ﺑﻪ طﻮر ﻣﺘﻮﺳﻂ 10ﻣﯿﻠﯿﻮن ﺗﻮﻣﺎن ھﺰﯾﻨﻪ ﭘﮋوھﺸﯽ ﺑﻪ دوش ﻣﯽ ﮐﺸﺪ. ﺑﺎ وﺟﻮد ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻣﺼﺎﺋﺐ داﻧﺸﺠﻮ و اﺳﺘﺎد ﭼﺎره ای ﻧﺪارﻧﺪ ﺟﺰ اداﻣﻪ ﭘﮋوھﺶ ﺑﻪ ھﺮ ﻗﯿﻤﺘﯽ. اﯾﻦ «ﺑﻪ ھﺮ ﻗﯿﻤﺘﯽ» ﯾﻌﻨﯽ ﻓﺸﺎر ﺑﻪ ﺟﯿﺐ داﻧﺸﺠﻮ و اﺳﺘﺎد. دﺳﺖ ﮐﻢ در داﻧﺸﮑﺪه ای ﮐﻪ ﻣﻦ در آن ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻪ ﺗﺤﺼﯿﻞ ھﺴﺘﻢ، اﺳﺘﺎدھﺎ 30 ﺗﺎ ۴٠ درﺻﺪ ھﺰﯾﻨﻪ ھﺎی ﯾﮏ ﭘﺎﯾﺎن ﻧﺎﻣﻪ را از ﺟﯿﺒﺸﺎن ﭘﺮداﺧﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ و داﻧﺸﺠﻮھﺎ ھﻢ ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ ﺳﻌﯽ ﺧﻮدﺷﺎن را ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ھﺰﯾﻨﻪ ھﺎی ﮐﻤﺘﺮی ﺑﻪ اﺳﺘﺎد ﺗﺤﻤﯿﻞ ﺷﻮد.  آﻗﺎی رﺋﯿﺲ ﺟﻤﮫﻮر و آﻗﺎی ﻧﻤﺎﯾﻨﺪه ﻣﺤﺘﺮم ﻣﺠﻠﺲ ﺷﻮرای اﺳﻼﻣﯽ! ﺑﺰرگ ﺗﺮﯾﻦ ﻣﺸﮑﻞ وزارت ﻋﻠﻮم ھﻤﯿﻦ ﮐﺴﺮ ﺑﻮدﺟﻪ ﭘﮋوھﺸﯽ اﺳﺖ. ﺑﺎͿ ﻣﺎ از اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺜﻞ دوﺳﺘﺎﻧﻤﺎن ﺣﺴﺎب و ﮐﺘﺎﺑﻤﺎن را از وزارت ﻋﻠﻮم و ﻣﺸﮑﻼﺗﺶ ﺟﺪا ﻧﮑﺮدﯾﻢ، ﺧﯿﻠﯽ ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯿﻢ. ﻟﻄﻔﺎ در آن زﻣﺎن ﮐﻪ ﺑﻪ وزﯾﺮ ﻋﻠﻮم آﯾﻨﺪه و ﻧﯿﺰ ﺑﻮدﺟﻪ اﯾﻦ وزارﺗﺨﺎﻧﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ و ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﯾﺪ، ﻣﯿﺎن ﻣﻼﺣﻈﺎت ﭘﺮﺷﻤﺎرﺗﺎن ﺑﻪ اﯾﻦ ﯾﮏ ﻣﻮرد ھﻢ ﺗﻮﺟﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ. و ﻣﻦ ﷲ ﺗﻮﻓﯿﻖ و ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺘﮑﻼن.

منبع : ھﻤﺸﮫﺮی داﻧﺴﺘﻨﯿﮫﺎ/ﺷﻤﺎره 88/ﻋﺮﻓﺎن ﺧﺴﺮوی

 

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *